Między scenariuszem filmu a powieścią, która była jego podstawą, występuje szereg rozbieżności, dotyczących zarówno samych bohaterów jak i przebiegu akcji. Można tu wymienić poniższe przykłady.
- Filmowy Piotr Pevensie jest dojrzewającym nastolatkiem, który manifestuje swoje niezadowolenie z tego, że "jest traktowany jak dziecko", choć "już raz był dorosły". Z tego powodu wdaje się w bójkę na stacji Strand. Piotr ściera się też kilka razy z Kaspianem (w powieści nie ma po temu aż tylu okazji – akcja filmu jest inaczej poprowadzona i obaj bohaterowie mają na to czas), forsując swoje stanowisko. Choć nie mówi się o tym głośno, zarówno Narnijczycy jak i Kaspian ulegają Piotrowi, widząc w nim wielkiego króla z dawnych czasów, z czego Piotr – możliwe, że bezwiednie – skrzętnie korzysta. Piotr nie potrafi też podziękować Edmundowi za jego lojalność, pomoc i oddanie, co młodszy z braci znosi całkiem dzielnie przez większość filmu – jedynie w scenie przywołania Białej Czarownicy pozwala sobie na odnośny komentarz. Powyższa charakterystyka postaci Piotra Pevensie nie występuje w powieści.
- Filmowa Zuzanna Pevensie uczestniczy w namiastce wątku romantycznego, zupełnie nieobecnego w powieści. Już w pierwszej scenie, w której uczestniczy, stara się uniknąć rozmowy z zainteresowanym nią rówieśnikiem. Podczas pobytu w Narnii Zuzanna wydaje się interesować Kaspianem, choć jest to pokazane zasadniczo poprzez subtelne aluzje. Oboje odnoszą się do tego w scenie powrotu rodzeństwa Pevensie do Anglii: Kaspian wyraża żal, że spędzili ze sobą tak mało czasu, Zuzanna odpowiada, że i tak by "nic z tego nie wyszło", bo jest od niego "o 1300 lat starsza". Nie przeszkadza im to pocałować się z uczuciem i czule objąć na oczach zgromadzonego tłumu.
- W filmie odmiennie niż w powieści przedstawiono próbę przywołania (wskrzeszenia?) Jadis, Białej Czarownicy. Zachęcająca do tego bezimienna wiedźma ma w swoim posiadaniu strzaskaną różdżkę Jadis, której używa do wyczarowania lodowej ściany, z której przemawia Biała Czarownica. Specjalnie na potrzeby tej sceny w filmie pojawiła się Tilda Swinton, odtwórczyni roli Jadis w filmie Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa. Po zwycięskiej walce rodzeństwa Pevensie z wilkołakiem, wiedźmą i Nikabrikiem, lodową taflę udaje się zniszczyć, usuwając zagrożenie powrotu Jadis do Narnii. Nieprzypadkowo to Edmund – który w czasie pierwszych przygód w Narnii uległ Jadis, i który później strzaskał jej różdżkę – przebija lód swoim mieczem, podczas gdy zarówno Kaspian jak i Piotr Pevensie ulegają na moment czarom Jadis i nie mogą się zdecydować na jej przepędzenie.
- Filmowi Telmarowie są stylizowani na Hiszpanów (lub Włochów), co wzięło się stąd, że rządzący Narnią najeźdźcy byli potomkami piratów z dawnych wieków naszego świata. Świadczą o tym zarówno karnacja skóry, ubiory, architektura jak i rynsztunek, które wykorzystano w filmie w odniesieniu do Telmarów. Dla wzmocnienia tego efektu – w oryginalnej wersji filmu – wszyscy Telmarowie (nawet pół-karzeł doktor Korneliusz) mówią po angielsku z wyraźnym śródziemnomorskim akcentem (role Telmarów obsadzili głównie aktorzy z krajów śródziemnomorskich; Ben Barnes, odtwórca roli Kaspiana, jest Brytyjczykiem – jego filmowy akcent jest tylko częścią roli). Tymczasem w powieści brak jest wskazania, z jakiej nacji naszego świata wywodzili się piraci, z których wzięli początek Telmarowie. W trakcie prac nad scenariuszem rozważano, aby Telmarowie byli potomkami Francuzów (co jeszcze podkreśliłoby rys rywalizacji między Piotrem a Kaspianem) – zrezygnowano z tego pomysłu po tym, jak nie uzyskano zgody na filmowanie na terenie francuskiej twierdzy Château de Pierrefonds.
- Filmowy atak na cytadelę Miraza nie występuje w powieści – scenę tę umieszczono w scenariuszu dla zwiększenia widowiskowości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz